Μετά τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού

Με τη χτεσινή υπερψήφιση του νέου ασφαλιστικού του Δημοσίου, ολοκληρώθηκε το πρώτο ημίχρονο της πρώτης μεγάλης διαρθρωτικής μεταρρύθμισης στην ελληνική οικονομία και το κοινωνικό κράτος. Όσο κι αν οι μεταρρυθμιστές παντός χρώματος επιχειρούν να την υποβαθμίσουν, προβάλλοντας τα σημεία στα οποία η κυβέρνηση υπέκυψε στον εκβιασμό των βαμπίρ (σημεία που όντως υπάρχουν και μελλοντικά θα χρειαστούν αναθεώρηση), η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μεταρρύθμιση ιστορικών διαστάσεων που όμοιά της δεν ξαναέγινε στο κοινωνικό κράτος τα τελευταία 35 χρόνια.

Για πρώτη φορά στην ιστορία βαδίζουμε συντονισμένα προς ένα σύστημα με ενιαίους κανόνες ασφάλισης και ανταποδοτική λογική, το οποίο επιβραβεύει την εργασία αντί να προωθεί το διαρκές κυνηγητό των ραντιέρηδων για την κατάκτηση συνταξιοδοτικών προνομίων από το κράτος. Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά δεν διαχωρίζονται οι ασφαλισμένοι αυθαιρέτως σε δύο κατηγορίες «παλιοί και νέοι», αλλά διαβαθμίζονται οι θυσίες που πρέπει να κάνει ο καθένας ανάλογα με το πόσο κοντά βρίσκεται σε ηλικία σύνταξης με αποτέλεσμα να υπάρχει γενεακά δικαιότερος επιμερισμός των βαρών προσαρμογής στο νέο σύστημα.

Η υπόθεση της μεταρρύθμισης της ελληνικής οικονομίας, όμως, δεν σταματάει εδώ. Το ίδιο το ασφαλιστικό έχει σημαντικές εκκρεμότητες, με βασικότερη απ’ όλες την τύχη της επικουρικής ασφάλισης, τύχη που θα καθοριστεί από τις αναλογιστικές μελέτες που θα γίνουν για κάθε επικουρικό Ταμείο εντός του 2011. Ταυτόχρονα, οι πιέσεις της διαδικασίας πληθυσμιακής γήρανσης είναι τέτοιες που αφήνουν το ζήτημα πάντα ανοιχτό σε τροποποιήσεις και προσαρμογές.

Έξω από σύστημα ασφάλισης, τώρα που πλέον μειώνεται ο ρόλος των συντάξεων στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής, εκκρεμεί ο εκσυγχρονισμός του κοινωνικού κράτους (Υγεία, Πρόνοια και Παιδεία), έτσι ώστε επιτέλους να αποκτήσουμε σοβαρές προνοιακές δομές.

Στα υπόλοιπα θέματα της οικονομίας, στρατηγική προτεραιότητα εκτιμούμε ότι πρέπει να αποτελέσουν:

α) ο αποπληθωρισμός των τιμών στην αγορά (με 5,2% πληθωρισμό και ύφεση που πάμε;)

β) η αναθεώρηση της φορολογικής πολιτικής στο ΦΠΑ (το 23% έχει στραγγαλίσει την αγορά),

γ) το πλήρες άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων,

δ) η εξυγίανση των ΔΕΚΟ, ειδικά του ΟΣΕ και των Αστικών Μεταφορών

ε) η διοικητική μεταρρύθμιση και όλες οι ποιοτικές τις συνιστώσες, από τη μείωση της γραφειοκρατίας μέχρι μηχανογράφηση και τη μεθοδολογία διοίκησης (new public management),

στ) η προώθηση της εργασίας, ειδικά των νέων ανθρώπων.

η) η αναδιοργάνωση του τραπεζικού μας συστήματος

θ) το ξεμπλοκάρισμα των μεγάλων και μεσαίων επενδύσεων. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν έτοιμα Projects και το κράτος να κωλυσιεργεί διότι ακόμα φτιάχνει το νομοθετικό πλαίσιο.

Αυτή τη βδομάδα οι ειδήσεις για την οικονομία, έπειτα από πολύ καιρό ήταν θετικές. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα. Τα ζωώδη ένστικτα και το σπιράλ αρνητικής ψυχολογίας καραδοκεί. Τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής οικονομίας δεν έχουν αλλάξει ακόμα τόσο που να δικαιολογούν πανηγύρια. Εκκρεμούν ακόμα πολλές μεταρρυθμίσεις να γίνουν. Η γενιά των 700 ευρώ τις απαιτεί.